Κάθομαι και λιάζομαι κάτω από τον ήλιο του Άγριου Νότου ακούγοντας Jack Johnson. Είναι τέλη Γενάρη και παρ’όλο που πριν από λιγότερο ένα μήνα ο Αί Βασίλης φόραγε την κόκκινη κάπα του και έπινε coca cola (και οι τάρανδοι του πρέπει να είχαν πιεί Red Bull τώρα που το σκέφτομαι), εδώ έχει τόσο ήλιο που σε λίγο θα μαυρίσουν και τα δόντια μας. Καθώς λοιπόν στο γυαλί ηλίου μου αντικατοπτρίζεται η οθόνη από το laptop μου, σας καλωσορίζω στην στήλη μου.
Είμαι ο Δημήτρης και, μαζί με άλλες δραστηριότητες που έχω, γράφω και στίχους για τους ”Πρόκληση”, το ένα και μοναδικό συγκρότημα που κατάφερα να εκτονώσω όλες τις μέχρι τώρα πτυχές του εαυτού μου, σε μουσικές επενδύσεις του Αρσένη. Βλέπω τον κόσμο γύρω μου να βρίζει στην κίνηση, να νευριάζει με τον σύντροφό του, να τσακώνεται με την οικογένειά του και να περιμένει από ένα πανίσχυρο αόρατο χέρι να έρθει και να του αλλάξει τη ζωή.
Τη Δευτέρα περνάει η σελήνη πάνω από τον αχλαδόκηπο,πρέπει να πάρουμε χρυσή ευκαιρία ή πως στο τέλος του 2012 οι μισοί θα πεθάνουν και οι υπόλοιποι θα γίνουν υπεράνθρωποι και θα πετάνε κάμε χάμε σαν τον Sogoku (βλ. Dragonball). Και καθ’όλη τη διάρκεια αυτής της συζήτησης, πίνουν καφέ με τα πόδια στην ανάταση και καταριούνται το σύστημα, τη χώρα, το σύμπαν γιατί, εδώ και τόσα χρόνια, ξυπνάν μεσημέρι κόκκαλο με χθεσινοβραδινό hangover και δεν βρίσκουν κάποιον να εκτιμήσει τα προσόντα τους. Νιώθω ότι πρέπει η γενιά μας να πάρει λίγο τη ζωή στα χέρια της. Είναι πολύ ωραίο να σε ταίζουν οι γονείς σου για πάντα, και πολλοί απο αυτούς φροντίσαν ώστε να μπορούν να το κάνουν εφ’όρου ζωής.
