Την Παρασκευή που μας πέρασε γνωρίσαμε ένα ακόμη ξεκίνημα απεργιών από τους εργαζόμενους του Μετρό, οι οποίοι συνεχίζουν να πιστεύουν για ανεξήγητους ακόμη λόγους, ότι με το να ταλαιπωρούν τη ζωή του κοσμάκη έρχονται ένα βήμα πιο κοντά στο στόχο τους.
Προσωπικά δεν το κατάλαβα ποτέ αυτό. Γνωρίζω όμως το ακόλουθο: Ξέρετε πόσους Αθηναίους εξυπηρετεί καθημερινά το μετρό; Περίπου τα 2/3 της πρωτεύουσας. Χωρίς υπερβολές. Ξέρετε πόσους πολιτικούς εξυπηρετεί; Πιθανότατα κανέναν.Φαίνεται πως κάποιοι μπερδεύουν την Αθήνα με τη Νέα Υόρκη, όπου από τον δήμαρχο μέχρι τον γερουσιαστή, όλοι χρησιμοποιούν τον υπόγειο για τις καθημερινές μετακινήσεις τους.
Οι δικοί μας επειδή μάλλον παθαίνουν ναυτία και επειδή δυστυχώς εμείς τους μάθαμε έτσι, έρχονται μόνο με ”του-του” ώστε να μην στριμώχνονται κιόλας με τους γέρους, φοιτητές, εργαζόμενους και λοιπούς πληβείους. Και τονίζω ότι μιλάω πάντα για εξυπηρέτηση του Μετρό ως προς τον προορισμό της εργασίας του καθενός από εμάς.
Όλοι εμείς, στηρίζομαστε καθημερινά στο μετρό. Κάποιοι από εμάς αγοράζουν μηνιαίες κάρτες, εισιτήρια και χάρη σε αυτό καταφέρνουν να γλιτώσουν αρκετή ταλαιπωρία από την μαγεία των Αθηναϊκών δρόμων.
Για άλλη μια φορά, στον ατελείωτο πόλεμο των συνδικαλιστών με το κράτος, εμείς ήμασταν που βρεθήκαμε στο κέντρο, εμάς πήραν τα σκάγια και εμείς τελικά κουτσαθήκαμε. Άνθρωποι έκαναν δύο και τρεις ώρες να φτάσουν στον προορισμό τους, άλλοι έχασαν το μεροκάματο και αρκετοί επικαλέστηκαν ‘‘ασθένεια’’ διότι δεν είχαν επιπλέον λεφτά για βενζίνη, ώστε να κινηθούν με το αυτοκίνητο. Τα παραπάνω δεν είναι υπερβολές. Είναι η ελληνική πραγματικότητα του σήμερα, του τώρα.
Θα ακούσατε λοιπόν ότι η κίνηση βάρεσε κόκκινο, ότι οι Αθηναίοι ταλαιπωρήθηκαν, ότι κάποιοι ακόμη δεν έχουν επιστρέψει σπίτια τους. Ίσως όμως να ακούσατε και για εκείνη τη συγκεντρωσούλα έξω από το Υπουργείο Ανάπτυξης, όπου οι ακούραστοι και αγέρωχοι συνδικαλισταράδες του Μετρό διαδήλωναν με πάθος. Είδηση που τη μετέφεραν συνάδελφοι μας δημοσιογράφοι και εργαζόμενοι στο υπουργείο και σχολίασαν το παρακάτω: Ότι δεν χρειάστηκαν αστυνομικοί. Μόνο ο κόσμος.
Αυτός ο απλός κόσμος, που μας έχει διδάξει χρόνια τώρα η ελληνική ιστορία, πως ξυπνάει όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Κέρωσαν οι συνδικαλιστές, κοίταξαν με γουρλωμένα τα μάτια τον κόσμο που τους φώναζε και τους έβριζε θεωρώντας τους υπεύθυνους για την ταλαιπωρία. Φαίνεται πως ο κόσμος άρχισε να ξυπνάει…
Τι είναι ψέμα από τα ακόλουθα; Ότι ο μέσος Έλληνας εργαζόμενος υποφέρει καθημερινά; Ότι οι μισθοί όλων μας έχουν μειωθεί και οι ανάγκες μας έχουν μεγαλώσει; Αυτά είναι γεγονότα που όλοι πλέον τα γνωρίζουμε. Όμως οι πατεράδες μας και οι παππούδες μας, μας έμαθαν ότι ο πραγματικός και αγνός συνδικαλισμός, είναι εκείνος που προασπίζει τα δικαιώματα κάθε εργαζόμενου. Πως είναι αυτό δυνατόν, όταν αυτοί οι άνθρωποι προκαλούν πρόβλημα και θέτουν σε κίνδυνο στην εργασία όλων των υπολοίπων; Γιατί, για παράδειγμα, δεν πήγαν εξαρχής έξω από το Υπουργείο να κάνουν τη διαμαρτυρία τους; Από πλευράς του απλού κόσμου, δεν θα τους γυρνούσε κανείς την πλάτη αν είχαν πράξει διαφορετικά. Έχουμε γνωρίσει αδικίες σαν Έλληνες, ειδικά στα εργασιακά και πάντα γνωρίζαμε πως να δείξουμε αλληλεγγύη. Αλλά με τον αλληλοσεβασμό ως πρώτιστο στοιχείο στη καθημερινή μας ζωή. Ο σεβασμός για τον άνθρωπο, αλλά και για την εργασία, είναι δείγμα πολιτισμού. Είναι κάτι που όλοι ξαφνικά δείχνουν να το ξεχνούν.
Υπήρξαν και άλλοι συνδικαλιστές που έδωσαν μάχες, που θέλησαν πραγματικά να βοηθήσουν τους συναδέλφους τους, που πάλεψαν για το εργατικό δικαίωμα, αλλά δεν παρέλυσαν την πρωτεύουσα δημιουργώντας πρόβλημα σε όσους δεν φταίνε ούτε στο απειροελάχιστο για την κατάσταση τους.
Και τι κατάλαβαν; Τι άλλαξε; Πήραν τίποτε πίσω; Ίδρωσε το αυτί κανενός στη Βουλή; Το μόνο που κατάφεραν, είναι να γίνουν το ίδιο μισητοί με την πλειοψηφία των συνδικαλιστών της ΔΕΗ, που μετά τις αποκαλύψεις του ΣΔΟΕ για τις υπεξαιρέσεις και τις εν μέρει απειλές από κάποιους για διακοπή του ρεύματος, αφύπνισαν τη λαϊκή γνώμη που πλέον τους έχει στιγματίσει μαζικά.
Και αν οι συνδικαλιστές του Μετρό συνεχίσουν έτσι, δεν θα αργήσουν να προκαλέσουν την οργή του όχλου που ήδη έχει δείξει σημεία ζωής από το λήθαργο. Όταν ο κόσμος βγει πραγματικά στο δρόμο, διεκδικήσει πραγματικά όσα έχει χάσει και το κάνει κάτω από μια σημαία ενότητας που δεν υπακούει σε κόμματα και ιδεολογίες, τότε όλοι αυτοί που χρόνια φώναζαν αλλά έπαιρναν και γραμμή, θα είναι οι πρώτοι που πρέπει να κρυφτούν. Γιατί ο κόσμος εδώ στην Αθήνα, στην μαγευτική πόλη όπου πρέπει να πάρει φωτιά το δάσος για να καταλάβεις ότι υπάρχει κίνδυνος πυρκαγιάς, αν του γυρίσει το μυαλό ανάποδα μετά δεν καταλαβαίνει τίποτα.
Και αν ο σταθμός ‘‘Βρωμόξυλο’’ τεθεί σε λειτουργία, δεν μπορεί καμιά Siemens να τον σταματήσει και δεν χρειάζεται κανένας συρμός για να τον κινήσει σε λειτουργία. Ο κόσμος αρκεί.
Πηγή: koolnews Του Κώστα Χρήστου