SKATEBOARD

Το skateboard είναι μια αρκετά δημοφιλής δραστηριότητα, ειδικότερα ανάμεσα στους νέους. Δεν θεωρείται μόνο χόμπι, αλλά και επάγγελμα ενώ εξυπηρετεί, φυσικά, και ως μεταφορικό μέσο. Η ιστορία του skateboard ξεκινά γύρω στο 1950, όταν οι σέρφερ της Καλιφόρνια θέλησαν να σερφάρουν όχι στο κύμα, αλλά στους δρόμους! Είναι άγνωστο πότε και από ποιόν κατασκευάστηκε η πρώτη σανίδα του skateboard. Oι “σανίδες” πρώτης μορφής ήταν κυρίως από ξύλο και πολύ συχνά μάλιστα ήταν απλώς διάφορα κουτιά στα οποία είχαν προσαρμωστεί ροδάκια. Αργότερα όμως άρχισαν να κατασκευάζονται ειδικές σανίδες γι’ αυτόν τον σκοπό, οι οποίες είχαν περίπου τη μορφή που έχουν και σήμερα. To 1963 κάποιες εταιρίες, όπως για παράδειγμα η Jack’s και η Makaha, αρχίζουν να διοργανώνουν τους πρώτους αγώνες skateboard. Τότε το skateboard έγινε ένα πολύ δημοφιλές σπορ, αλλά διέφερε πολύ απ’ το σημερινό skateboard: έμοιαζε περισσότερο με χoρό στον πάγο η μπαλέτο, απλώς πάνω σε σανίδα, και αυτό το στυλ ονομάστηκε “freestyle”. Παράλληλα, το 1965 πραγματοποιείται το παγκόσμιο πρωτάθλημα skateboard, το οποίο αναμεταδίδεται και στην τηλεόραση. Ο Torger Johnson,ο Woody Woodward και ο Danny Berer είναι κάποιοι γνωστοί skaters της εποχής εκείνης. Όμως, την ίδια περίπου χρονιά παρατηρείται μεγάλη πτώση στην δημοτικότητα του skateboard. Οι εταιρίες που παρασκευάζουν σανίδες κλείνουν και όσοι θέλουν να εξακολοθήσουν να ασχολούνται με αυτό το σπορ αναγκάζονται να φτιάχνουν μόνοι τους τις σανίδες τους, κατασκευάζοντας ροδάκια απο πηλό. Η πτώση αυτή διαρκεί ως το 1970. Το 1972, ο Frank Nasworthy δημιούργησε ενα καινούριο είδος ρόδας για τις σανίδες, παρόμοιο με αυτό που οι πιο πολλοί skaters χρησιμοποιούν και σήμερα και ονόμασε την εταιρία του Cadillac Wheels. Αυτό ειχε ως αποτέλεσμα οι άνθρωποι να ξαναρχίσουν να ασχολούνται με το skateboard, το οποίο ξαναέγινε δημοφιλές. Πολλές εταιρίες ξεκίνησαν να κατασκευάζουν τότε σανίδες, οι οποίες άρχισαν να γίνονται ολοένα και πιο πλατιές, φτάνοντας το πλάτος των 10 ιντσών και ξεπερνώντας το. Έπίσης, αυτή η βελτίωση ενθάρυνε τους skaters να ανακαλύπτουν νέα κόλπα, ξεκινώντας να κάνουν skateboard σε τοίχους, τοιχώματα από άδειες πισίνες κτλ. Επομένως, αυτού του είδους οι vert skaters, οι οποίοι ονομάστηκαν skaters (απ’ την αγγλική λέξη vertical=κάθετος), ανέπτηξαν δεξιότητες καλύτερου έλεγχου της σανίδας και ισορροπίας καθώς και την ικανότητα να κάνουν αισθητά πιο γρήγορα, αλλά και να τολμούν ριψοκίνδυνα κόλπα. Έτσι, το freestyle χάνει τη διασημότητά του. Το 1975 το άθλημα πήρε τη μορφή που έχει σήμερα. Σ’ έναν αγώνα που πραγματοποιήθηκε στο Del Mar της California, η ομάδα Zephyr κέρδισε κάνοντας skateboard με έναν τρόπο που κανείς δεν είχε ούτε φανταστεί μέχρι τότε, αλλάζοντας και τον τρόπο που όλοι έβλεπαν το skateboard: τώρα πια ήταν κάτι πολύ σοβαρότερο από ένα απλό χόμπι. Παρόλα αυτά προέκυψε ένα μεγάλο πρόβλημα: τα πάρκα για skateboard έπρεπε πια να ικανοποιήσουν και τους vert skaters, το οποίο όμως απαιτούσε την καταβολή υψηλών χρηματικών ποσών για την αγορά καινούριου εξοπλισμού. Εξαιτίας αυτού του γεγονότος, πολλά πάρκα αναγκάστηκαν να κλείσουν και vert skaters να δημιουργήσουν μόνοι τους τις δικές τους ράμπες, ενώ οι freestyle skaters συνέχισαν το χόμπι τους στους δρόμους. Με λίγα λόγια, δηλαδή, το άθλημα αυτό ξαναέχασε, για μια ακόμα φορά, τη μεγάλη του δημοτικότητα, γύρω στο ’80. Παρόλο που επικρατούσε το vert ramp skateboarding, το freestyle και το street skating, άρχισαν πάλι να ανακτούν τη διασημότητα τους. Η κύρια αιτία είναι πως οι ράμπες για το vert ramp skateboarding κόστιζαν πάρα πολύ κι αναγκαστικά, όσοι skaters δεν μπορούσαν να αγοράσουν ή δεν είχαν πρόσβαση σε καμία έπρεπε να αρκεστούν στο street skating. Πολλά νέα freestyle κόλπα εμφανίστηκαν εκείνη την περίοδο, και στα μέσα του ’80 έγινε μια ελαφριά ανάμειξη μεταξύ των δύο ειδών. Σήμερα πάντως, φαίνεται πως προτιμάται το street skateboarding. Σύμφωνα με μια έρευνα που διεξάγθει το 2002, εκείνη τη χρονιά υπήρχαν γύρω στα 18,5 εκατομμύρια skaters σε όλο το κόσμο. Την τελευταία χρονιά γύρω στο 85% των skaters ήταν κάτω των 18, απ’ αυτούς το 74% ήταν αγόρια.