Αεροβιωση Επικινδυνη η Ακινδυνη ;

Αερόβια ονομάζουμε την ικανότητα του οργανισμού να καταναλώνει τη μέγιστη δυνατή ποσότητα οξυγόνου ανά λεπτό ώστε να παράγεται ενέργεια. Είναι ο πιο σπουδαίος δείκτης της φυσικής κατάστασης, της λειτουργικής προσαρμοστικότητας του οργανισμού καθώς και ανάλογη αυτής είναι η βιολογική αξία του ατόμου. Φθίνει με την ακινησία και με το πέρασμα των ετών, ενώ ακμάζει με την αερόβια άσκηση. Άραγε ωφελεί η αερόβια άσκηση τη λειτουργία της καρδιάς ή μήπως την ‘’κουράζει’’, ώστε να οδηγεί σε κίνδυνο για τη ζωή ; Τυχαίνει σε περιπτώσεις αιφνίδιου θανάτου κατά την άσκηση μερικοί άνθρωποι να λένε ότι αυτή είναι και η απόδειξη της επιχειρηματολογίας τους ότι η άσκηση δε βοηθάει την υγεία μας. Αναφέρονται σε παραδείγματα γνωστών αθλητών που έχασαν τη ζωή τους σε κάποιο αγώνα ή στη προπόνηση για να δικαιολογήσουν την άποψή τους. Αγνοούν όμως τα πραγματικά αίτια που οδήγησαν τους αθλητές αυτούς στο θάνατο. Όπως για παράδειγμα καρδιακά προβλήματα μη γνωστά. Όλοι γνωρίζουμε ότι από τους εκατοντάδες χιλιάδες αθλητές που συμμετέχουν στους αμέτρητους Μαραθωνίους που διεξάγονται ανά τον κόσμο όπου τα τελευταία χρόνια, τα θανατηφόρα περιστατικά είναι σπανιότατα. Παρόλα αυτά όμως υπάρχουν κάποιοι που επιμένουν ότι η άσκηση επιβαρύνει πέρα από τα φυσιολογικά όρια κάνοντας ζημιά στην υγεία αντί για καλό. Κανείς όμως δε μπορεί να καταλάβει τις δυνατότητες της καρδιάς, πού με τη κατάλληλη άσκηση και διατροφή είναι ένα όργανο που δεν θα προδώσει ποτέ. Αξίζει να χρησιμοποιήσουμε ως παράδειγμα για να αντικρούσουμε τους παραπάνω ισχυρισμούς  μια φυλή Ινδιάνων στο Β. Μεξικό όπου η κοινωνική θέση των μελών της καθορίζεται από την απόδοση τους σε ένα αγώνα Υπερμαραθωνίου δρόμου των 160 km. Στη διάρκεια της διαδρομής η οποία διεξάγεται σε ανώμαλο δρόμο θα πρέπει να κλωτσούν παράλληλα και μια μικρή μπάλα. Η καθημερινή τους ζωή δεν είναι συμβατή με τη καλοπέραση. Στον ελεύθερο χρόνο τους μπορεί αντίπαλες ομάδες να τρέχουν για διασκέδαση αρκετές ώρες, καμιά φορά συμπληρώνοντας 48ωρα για να τερματίσουν, διασχίζοντας βουνά σε αποστάσεις μεγαλύτερες των 240 km. Κανείς από τους Ινδιάνους δεν θυμάται δρομέα να εγκατέλειψε κάποιον εξαντλητικό αγώνα λόγω πόνων στο στήθος ή κάτι ανάλογο με καρδιακή πάθηση. Επίσης κανένας αιφνίδιος θάνατος δεν έχει σημειωθεί στη πορεία των αγώνων αυτών. Όπως καταλαβαίνουμε τα ποσοστά αρτηριοσκλήρωσης και παχυσαρκίας είναι χαμηλότατα. Τα γεύματα τους αποτελούνται κυρίως από καλαμπόκι και δημητριακά, σπάνια κρέας και πολύ χαμηλά λιπαρά. Η καρδιακή προσβολή και ο αιφνίδιος θάνατος προμηνύονται από παθήσεις της στεφανιαίας νόσου και όχι από την άσκηση. Θα ήταν πιο σωστό να βρούμε και να αποφεύγουμε τους κινδύνους εκείνους που οδηγούν στις παθήσεις της στεφανιαίας ώστε να χρησιμοποιήσουμε την άσκηση ως βοήθεια. Ορισμένοι παράγοντες κινδύνου που πρέπει να αναφερθούν είναι: το οικογενειακό ιστορικό, η κληρονομικότητα, το κάπνισμα, το stress, η υπέρταση, η υψηλή χοληστερόλη, η έλλειψη άσκησης, η παχυσαρκία κ.α. Ο καλύτερος τρόπος για να μειώσουν το κίνδυνο οι ασθενείς της στεφανιαίας νόσου είναι ένα σωστό και ασφαλές πρόγραμμα αεροβίωσης, αλλάζοντας έτσι τη καθημερινότητα σ’ ένα ευχάριστο και διασκεδαστικό τρόπο ζωής.
Χατζηπασχάλης Γιώργος
Καθηγητής Φυσικής Αγωγής
Πτυχιούχος ΤΕΦΑΑ Αθηνών
Email : georgetrack67@hotmail.com
·Βιβλιογραφία K. Cooper , Αεροβίωση βιολογική αξία της άσκησης.
Μετάφραση : Β. Κλεισούρας