Για να δοθεί εξήγηση στο ερώτημα «γιατί στην €λλάδα πάνε όλα στραβά», θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν δύο τρόποι.
Ο ένας είναι ο απλός, εύκολος και προφανής τρόπος. Όλα πάνε στραβά επειδή οι πολιτικοί είναι κλέφτες και οι ψηφοφόροι ηλίθιοι. Αυτός όμως ο τρόπος «πονάει» και δεν έχει καθόλου (μα καθόλου) πλάκα.
Ο άλλος τρόπος είναι να αναπτύξουμε τη θεωρία του νόμου του Μέρφυ, που υποστηρίζει πως «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει».
Αυτός ο τρόπος είναι λίγο πιο πολύπλοκος, αλλά είναι πιο ευχάριστος και απολαυστικός.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο αποφάσισα να ασχοληθώ ενδελεχώς με το θέμα, στηριζόμενος στο νόμο του Μέρφυ, καθώς και στα συνακόλουθα, τα θεωρήματα και τα αξιώματα που έπονται.
ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ – ΚΟΙΝΩΝΙΑ
Στην €λλάδα λοιπόν όλα πάνε στραβά. Μας έχει «φάει η μαρμάγκα» και δεν βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ. Για την ακρίβεια, έχουμε ξεχάσει αν είμαστε μέσα σε τούνελ ή αν απλώς έχουμε θαφτεί για τα καλά. Επί πολλά έτη οι πολιτικοί μάς έλεγαν πως εύκολα και σύντομα θα βγούμε από το τούνελ. Δεν είχαν υπολογίσει όμως μερικά από τα σημαντικά συνακόλουθα του νόμου του Μέρφυ. Πρώτον, «τίποτα δεν είναι τόσο εύκολο όσο φαίνεται» και δεύτερον «τα πάντα διαρκούν περισσότερο χρόνο από όσο νομίζεις».
Κάποιοι πολιτικοί αποφάσισαν να αφήσουν τα πράγματα στην τύχη τους, μην λαμβάνοντας υπ’ όψιν τους πως «αν αφήσεις τα πράγματα στην τύχη τους, έχουν την τάση να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο».
Δυστυχώς για εμάς η κβαντική θεώρηση του νόμου του Μέρφυ είναι πως «τα πάντα πάνε στραβά ταυτόχρονα», έτσι μάλλον θα πρέπει (για να μην ξεχνιόμαστε) να ακολουθούμε τη φιλοσοφία του Μέρφυ που λέει «Χαμογελάστε… το αύριο θα είναι χειρότερο».
Για την οικονομία μας άλλωστε θα έπρεπε από τις «χρυσές εποχές» του 2004 να λάβουμε σοβαρά υπ’ όψιν το νόμο του Chisholm που υποστηρίζει πως «Όταν τα πράγματα πάνε καλά, κάτι θα πάει στραβά», με συνακόλουθο το ότι «Όταν τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν χειρότερα, θα γίνουν», ενώ εδώ έρχεται να προστεθεί και ο νόμος της προόδου του Issawi λέγοντας πως «Τα περισσότερα πράγματα χειροτερεύουν σταθερά» και να ολοκληρώσει ο δεύτερος νόμος του Sodd: «Αργά ή γρήγορα, η χειρότερη δυνατή συγκυρία συνθηκών θα συντρέξει».
Επίσης ο νόμος του Rudin υποστηρίζει πως «Σε περιόδους κρίσης, που οι άνθρωπο είναι αναγκασμένοι να διαλέξουν μεταξύ εναλλακτικών τρόπων δράσης, οι περισσότεροι θα διαλέξουν το χειρότερο δυνατό». Έτσι εξηγείται ΚΑΙ το χάλι μας ΚΑΙ οι εσφαλμένες και αναποτελεσματικές αντιδράσεις μας. Θα πρέπει όμως να μην ξεχνάμε και το δεύτερο νόμο του Everitt πως «Η σύγχυση πάντα αυξάνει μέσα στην κοινωνία. Μόνο αν κάποιος προσπαθήσει σκληρά, μπορεί να μειώσει αυτή τη σύγχυση στο ελάχιστο. Εντούτοις, η προσπάθειά του θα έχει ως αποτέλεσμα της αύξηση της γενικής σύγχυσης στο σύνολο της κοινωνίας». Ενώ κάπου εδώ θα πρέπει να προσθέσουμε το νόμο του Katz που λέει ότι «Η λογική θα κυριαρχήσει στην ανθρωπότητα μόνο όταν οι άλλες δυνατότητες θα έχουν εξαντληθεί» και θα πρέπει να βάλει σε σκέψεις το αξίωμα του Cole πως «Το μέγεθος της εξυπνάδας στον πλανήτη είναι σταθερό. Ο πληθυσμός αυξάνει»!
Τώρα θα μου πείτε πως ο Paulo Coelho έχει γράψει στον περίφημο «Αλχημιστή» πως «όταν θέλεις κάτι, όλο το σύμπαν συνωμοτεί για να σε βοηθήσει να το επιτύχεις», άρα αφού ΟΛΟΙ θέλουμε να βγούμε από την κρίση, είναι σίγουρο πως θα τα καταφέρουμε.
Συμφωνώ, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε και το νόμο του Gumperson που λέει πως «Η πιθανότητα του να γίνει κάτι είναι αντιστρόφως ανάλογη της επιθυμίας του να γίνει».
ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΗ ΑΧΡΗΣΤΟΛΟΓΙΑ
Τι συμβαίνει όμως και κατά τη διάρκεια της εφαρμογής των προγραμμάτων, τα αποτελέσματα δεν είναι τα αναμενόμενα;
Καταρχάς θα πρέπει να αναφέρουμε το νόμο του Booker πως «Ένα γραμμάριο εφαρμογής αξίζει όσο ένας τόνος ιδέες».
Εν συνεχεία κάποια σημεία του νόμου του Klipstein λένε πως «Τα περιθώρια λάθους είναι πάντα μεγαλύτερα εκεί που η πιθανότητα λάθους είναι μικρότερη» καθώς και ένας νόμος που υποστηρίζει πως «Οποιοδήποτε λάθος μπορεί να παρεισφρήσει σε έναν υπολογισμό, θα παρεισφρήσει», ενώ «οποιοδήποτε λάθος, σε οποιανδήποτε υπολογισμό, θα είναι αυτό που θα κάνει τη μεγαλύτερη ζημιά».
Έτσι αντιλαμβανόμαστε τις δυσκολίες που υπάρχουν (βάσει… νόμων, πάντα) ως προς την έξοδο του €λλαδιστάν από το τούνελ. (Αλήθεια τόσα τούνελ, ούτε στις Άλπεις ή στη διαδρομή Ιταλία – Γαλλία δεν συναντάει κάποιος, αλλά τέλος πάντων).
Δυστυχώς εδώ έρχεται να «δώσει το παρών» ο νόμος του Young πως «Όλες οι μεγάλες ανακαλύψεις έχουν γίνει κατά λάθος» με συνακόλουθο το «Όσο πιο μεγάλο το ποσό που έχει επενδυθεί, τόσο περισσότερος χρόνος χρειάζεται για να γίνει αυτό το… λάθος» (το οποίο θα μας έλυνε το πρόβλημα).
ΟΙ «ΚΙΝΕΖΟΙ»
Έχουμε βέβαια και το πρόβλημα του δημόσιου τομέα. Εδώ τα πράγματα είναι τραγικά. Τα λαμόγια, τα τρωκτικά, οι κλέφτες, οι τεμπέληδες και οι άχρηστοι είναι περισσότεροι και από τους… Κινέζους. Γι’ αυτό ίσως όταν καλούνται να κάνουν μια δουλειά, κάνουν τον… «Κινέζο»!
Θα μπορούσαμε λοιπόν άνετα να υποστηρίξουμε το συνακόλουθο του Johnson στο νόμο του Heller και να πούμε πως «Κανένας στην ουσία δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει μέσα στο δημόσιο». Επίσης ο δημόσιος τομέας ακολουθεί πιστά το νόμο του Peter που λέει πως «Σε μια ιεραρχία, κάθε υπάλληλος έχει την τάση να φτάνει στο ψηλότερο επίπεδο της ανικανότητάς του», με συνακόλουθο πως «Με τον καιρό, κάθε θέση εργασίας τείνει να καταληφθεί από έναν υπάλληλο, ο οποίος είναι ανίκανος να φέρει σε πέρας τα καθήκοντά του» ενώ θα πρέπει να γνωρίζουμε πως «κάθε εργασία τελικά ολοκληρώνεται από τους υπαλλήλους που δεν έχουν φτάσει ακόμα στο ψηλότερο επίπεδο ανικανότητάς τους». Αξίζει να αναφέρουμε πως ο Godin υποστηρίζει ότι υπάρχει μια κρυμμένη αρχή στο νόμο του Peter που λέει πως «Κάθε υπάλληλος ξεκινά από το επίπεδο ικανότητάς του», ενώ η παρατήρηση του Peter υποστηρίζει πως «Η υπέρ-ικανότητα ενοχλεί περισσότερο από την ανικανότητα».
ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ
Όλα τα παραπάνω εφαρμόζονται κατά γράμμα από το €λληνικο δημόσιο, ενώ οι €λληνες πολιτικοί δείχνουν να κατανοούν απόλυτα το υποκατάστατο του Peter πως «Ένα γραμμάριο image αξίζει όσο ένα κιλό ουσιαστικής δουλειάς», το νόμο του Wiker που λέει ότι «Η κυβέρνηση υφίσταται για να απορροφά το εισόδημα και κάτι παραπάνω», καθώς και το νόμο του Godin πως «η ανικανότητα είναι ευθέως ανάλογη της ψηλότερης θέσης της ιεραρχίας». Η αλήθεια είναι πως αν σκεφθείτε ποιους είχαμε πρωθυπουργούς ή ποιον έχουμε πρόεδρο της Αχρηστευομένης Κλεφτοκρατίας του €λλαδιστάν, θα καταλάβετε! Τελικά νομίζω πως οι πολιτικοί μας έχουν βάλει σε εφαρμογή το νόμο του Truman: «Αν δεν μπορείς να τους πείσεις, μπέρδεψέ τους»!
Φυσικά οι πολυαγαπημένοι μας πολιτικοί θα μπορούσαν να υποστηρίξουν πως δεν επιθυμούν σε καμία περίπτωση τα μέτρα, αναφερόμενοι στο νόμο της καθυστέρησης του Parkinson: «Η καθυστέρηση είναι η πιο αποτελεσματική μορφή άρνησης».
ΛΥΣΗ ΣΤΗΝ ΚΡΙΣΗ
Άλλωστε το να δοθεί ΣΥΝΤΟΜΑ λύση στο πρόβλημα του €λλαδιστάν έρχεται σε αντίθεση με τον πέμπτο νόμο του Parkinson που υποστηρίζει πως «Αν υπάρχει κάποιος τρόπος να καθυστερήσει η λήψη μίας απόφασης, ο καλός γραφειοκράτης θα τον ανακαλύψει». Επίσης έρχεται σε αντίθεση και με το νόμο του Cornuelle: «Η διοίκηση έχει την τάση να αναθέτει εργασίες στα άτομα που είναι λιγότερο ικανά να τις εκτελέσουν».
Το πρόβλημα όμως είναι τόσο σοβαρό που μπαίνει σε εφαρμογή ο νόμος του Hendrickson που λέει ότι «Αν ένα πρόβλημα δημιουργεί την ανάγκη πολλών συσκέψεων, οι συσκέψεις τελικά γίνονται πιο σημαντικές από το ίδιο το πρόβλημα» με το νόμο του Shanahan να συμπληρώνει πως «Η διάρκεια μιας σύσκεψης είναι ανάλογη με το τετράγωνο του αριθμού των προσώπων που είναι παρόντες»
Υπάρχει όμως τρόπος να υπολογίσουμε το πότε θα βγούμε από την κρίση, χρησιμοποιώντας απλά το νόμο τους Westheimer. «Για να υπολογίσεις το χρόνο που απαιτεί μία εργασία, υπολόγισε το χρόνο που νομίζεις ότι απαιτείται, πολλαπλασίασέ τον επί 2 και άλλαξε τη μονάδα μέτρησης στην αμέσως ανώτερη μονάδα. Έτσι για μία ώρα εργασίας υπολόγισε ότι θα χρειαστείς 2 μέρες». Εμάς λοιπόν που μας λένε πως θα βγούμε από την κρίση σε (περίπου) 8 χρόνια (το 2020), καλό θα είναι να υπολογίσουμε πως θα βγούμε από την κρίση σε… 16 αιώνες!!! (Μεταξύ μας, αυτό μου φαίνεται πιο πιθανό).
ΕΠΙΛΟΓΟΣ
Κάπου εδώ θα ήθελα να κλείσω την έρευνα μου αναφέροντας το νόμο του Matsch:
«Είναι προτιμότερο να έχεις ένα εφιαλτικό τέλος, από το να έχεις εφιάλτες δίχως τέλος»!
(Βιβλιογραφία: “Murphy’s Law” by Arthur Bloch)