Πως να περιγράψεις το συνδυασμό της λογοτεχνικής δεινότητας με τη σοφία και το χιούμορ;
Μάλλον ο καλύτερος τρόπος είναι η αντιγραφή (cLopy-paste) της παρουσίασης του βιβλίου που βρίσκεται στο οπισθόφυλλό του.
Αντιγράφουμε λοιπόν:
“Το Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα είναι η κωμική ματιά του Βόννεγκατ – μια ματιά που κόβει σαν ξυράφι – πάνω στη ζωή και στον θάνατο, στην ιστορία, στην τέχνη, στην πολιτική, στον ίδιο τον συγγραφέα και στην αμερικάνικη ψυχή της εποχής.
Το βιβλίο αυτό γράφτηκε κατά τη διάρκεια των τελευταίων πέντε ετών με αναφορές στον Μαρκ Τουέιν, τον Ιησού, τον Λίνκολν και έχοντας πάντα κατά νου έναν ”σχεδόν άγιο” γιατρό ονόματι Ίγκνατς Ζέμμελβαϊς. Στο Ένας άνθρωπος χωρίς πατρίδα περιέχονται επίσης θραύσματα από το έργο του συγγραφέα, από τις κατά καιρούς θέσεις του σε κοινωνικά και πολιτικά ζητήματα, καθώς και από τις αγωνίες του σχετικά με το πώς πρέπει να ζούμε και να πεθαίνουμε. Πρόκειται για ένα εξομολογητικό και τρυφερό μήνυμα που στέλνει ένας πολίτης στους συνανθρώπους του, άλλοτε γεμάτο χιούμορ, συχνά γεμάτο απελπισία, πικρία και οργή, ποτέ όμως χωρίς ερωτηματικά που επιδέχονται αστείες όσο και βαθυστόχαστες απαντήσεις. Η μικρή αυτή διαθήκη του συγγραφέα του Σφαγείου Νο5, της Φωλιάς της γάτας, του Χρονοσεισμού και πλήθους άλλων ιδιότυπων μυθιστορημάτων που θεωρούνται αναπόσπαστο κομμάτι της σύγχρονης αμερικανικής λογοτεχνίας, είναι μία σύνοψη για την κατάσταση των πραγμάτων στην αρχή του 21ου αιώνα.”
Για εμάς είναι απλά ένα απαραίτητο ανάγνωσμα για όλους όσοι ενδιαφέρονται να διαβάσουν κάτι που θα τους ψυχαγωγήσει, θα τους αφυπνίσει και ταυτόχρονα θα τους προβληματίσει.
Αφήστε που ποτέ δεν θα μπορέσετε να φανταστείτε τι συμβολίζει αυτό το μικρό σκίτσο αριστερά…
