ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΚΑΤΩ ΤΩΝ ΤΡΙΑΝΤΑ! (ετων, οχι κιλων)

Τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;
Μια ερώτηση φωτιά και λαύρα! Όταν είμαστε πολύ μικροί και μας ρωτάνε κάτι τέτοιο συνήθως απαντάμε «Αστροναύτης» και «Μπαλαρίνα» ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων, το οποίο το κάνουμε κέφι, το γουστάρουμε και έχει πραγματικό ενδιαφέρον. Μεγαλώνοντας ρίχνουμε λίγο τον πήχη και φτάνουμε να λέμε «πιλότος» και «γιατρός για τα ζωάκια» (που να προφέρεις το… «κτηνίατρος»!)
Λίγο αργότερα ένα έγκλημα συντελείται στην ψυχοσύνθεσή μας και αρχίζουμε να λέμε επαγγέλματα που στην πραγματικότητα (αυτό το αντιλαμβανόμαστε ΠΟΛΥ αργότερα) δεν έχουν (σχεδόν) κανένα λόγο ύπαρξης ή καμία αξία. Αρχίζουμε λοιπόν να λέμε κάτι ξενέρωτα του τύπου «οργάνωση και διοίκηση επιχειρήσεων», «μάρκετινγκ», «Ανωτάτη παπαρολογία» κλπ. Θεωρούμε, βλέπετε, πως αυτά τα επαγγέλματα είναι ικανά να μας προσφέρουν μια «καριέρα» η οποία θα ικανοποιεί το μπαμπά, τη μαμά και την τσέπη μας!
Με αυτά και αυτά κάποια στιγμή πήξαμε στους «επιστήμονες»! Τα μπάτσελορ, τα μεταπτυχιακά, τα μάστερ και τα… ντιζάστερ κατέκλεισαν την ελληνική αγορά εργασίας. Μπορεί οι περισσότεροι να μην μπορούμε ούτε καν να μιλήσουμε αξιοπρεπώς την ελληνική γλώσσα, μπορεί να μην κατορθώνουμε ούτε καν να βάλουμε το μυαλό μας να σκεφτεί την παραμικρή ιδέα, ΑΛΛΑ όλα κι όλα… είμαστε «σπουδαγμένοι»!
Το γεγονός πως είμαστε υποχρεωμένοι να εργαζόμαστε σε επιχειρήσεις, στις οποίες τα αφεντικά είναι αρχιλαμόγια του κερατά, με τεράστιες οφειλές στο κράτος (και για να μην ξεχνιόμαστε, το κράτος είμαστε ΕΜΕΙΣ) και μεσαιωνικές και μασονικές τακτικές, δεν φαίνεται να ενδιαφέρει κανέναν, εφόσον μήνας μπαίνει – μήνας βγαίνει στην τσέπη μπαίνουν μερικά «ευρωπαϊκά». Αισθανόμαστε απέραντη ικανοποίηση όταν δουλεύουμε σαν τα σκυλιά σε ένα γραφείο χωρίς παράθυρο και με συνεχή «μίτινγκ», στα οποία αναλύουμε τη «μελλοντική πορεία της εταιρείας σε ένα ρευστό επιχειρηματικό περιβάλλον» (παπάρια μάντολες δηλαδή) και χρησιμοποιούμε όρους όπως ASAP, POS, CRM, ROI, feedback και άλλες βλακείες που στην αρχή νομίζουμε ότι ανήκουμε σε μία «ειδική ομάδα», μια “ελίτ” που καταλαβαίνει τις σαχλαμάρες αυτές, αλλά αν δεν μας αλλοτριώσει το σύστημα, σύντομα κατανοούμε το πόσο αστείοι και άχρηστοι είναι αυτοί οι όροι.
Όπως είναι λογικό και επόμενο, το πράγμα δεν πήγε και πολύ μακριά. Στο €λλαδιστάν του 2012 η συντριπτική πλειονότητα των υγειών και τίμιων επαγγελματιών, έκλεισαν. Δεν άντεξαν τη λογική του παραλόγου, που θέλει τα λαμόγια και τους κοπρίτες να «μεγαλουργούν». Μέχρι που φτάσαμε στο χείλος του γκρεμού και οι ηλίθιοι που έχουμε για αρχηγούς, αποφάσισαν να κάνουμε ένα βήμα… μπροστά!!!
Και τώρα; Τι κάνουμε τώρα;
Ρωτάμε σαν χαζοί ο ένας τον άλλον, την ώρα που πέφτουμε στον καιάδα!
Λοιπόν παιδιά, δώστε βάση! Καταρχάς ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ αυτά που γράφω να τα ασπάζεστε ή να συμφωνείτε. ΑΝ κάποια από αυτά σας «κάνουν» κρατήστε τα στο πίσω μέρος του μυαλού σας. Τα υπόλοιπα… στον κάδο ανακύκλωσης.
Χρειάζεται όμως αλλαγή νοοτροπίας και επειδή οι σημερινοί πενηντάρηδες (και πάνω) είναι ο,τι χειρότερο έχει παρουσιάσει η χώρα μας από αρχαιοτάτων χρόνων, ΕΠΙΒΑΛΕΤΑΙ να απομακρυνθούμε από αυτά τα καρκινώματα, όσο το δυνατό πιο γρήγορα και όσο το δυνατό περισσότερο. Οι τύποι καταλήστεψαν τον τόπο. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Δεν παρήγαγαν απολύτως τίποτα, έτρωγαν με χρυσά κουτάλια και έκοβαν βόλτες στα σκυλάδικα με Turbo Cayenne. Μας τα πρήξανε με το Πολυτεχνείο, ενώ είναι πλέον αποδεδειγμένο πως από το 1973 έως και σήμερα, στο €λλαδιστάν γίνεται το μεγαλύτερο πλιάτσικο του πλανήτη. ΠΡΕΠΕΙ λοιπόν να καταλάβουμε πως οι τύποι είναι λαμόγια και ακόμα και αν τους φτύσουμε, θα πάει χαμένο το σάλιο!
Χρειάζεται να επαναπροσδιορίσουμε τις αρχές μας. Τα θέλω μας. Τα πιστεύω μας. ΧΩΡΙΣ κόμματα, χρώματα, φρου φρου και αρώματα. ΜΟΝΟΙ ΜΑΣ και ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ. Όλοι για έναν και ένας για όλους. ΑΝ θέλουμε και αύριο να ζούμε μια ζωή με αξιοπρέπεια.
Λύσεις υπάρχουν. ΟΧΙ εύκολες! Αλλά υπάρχουν!
Δεν είναι απαραίτητο να είμαστε όλοι στριμωγμένοι σαν τα ζώα, στην Αθήνα. Θα μπορούσαμε να αρχίσουμε την αποκέντρωση, πηγαίνοντας να ζήσουμε στην περιφέρεια (το έχω ήδη κάνει και… ΝΑΙ ΓΙΝΕΤΑΙ). Όποιος πάει μία βόλτα στη γειτονική Ιταλία, θα δει ωραιότατες πόλεις των 300 και 400 χιλιάδων κατοίκων, απολύτως αυτόνομες και χωρίς να λείπει τίποτα από τους κατοίκους. Εδώ έχουν μαντρώσει το 70% του πληθυσμού σε δύο πόλεις και κάνουν ο,τι γουστάρουν.
Αμφισβητήστε τα ΠΑΝΤΑ!
Ακόμα και αυτό που διαβάζετε αυτή τη στιγμή. Βάλτε το μυαλό σας να δουλέψει. ΜΗΝ βλέπετε τη ζωή που προσπαθούν να μας πλασάρουν από τις τηλεοράσεις. Είναι μια εικονική πραγματικότητα. Η ζωή είναι έξω και μας περιμένει να τη… ζήσουμε! Ναι, ας σπουδάσουμε! Ας μορφωθούμε! Αλλά ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ας αρχίσουμε να κάνουμε κάτι παραγωγικό και αποδοτικό. Ας αφήσουμε τις μαλακίες με τις «δημόσιες σχέσεις», τις «χιούμαν ρισόρσεις», το «μάρκετινγκ και επικοινωνία» (ναι έχω κι εγώ το «χαρτί» στο ντουλάπι) και το «μανατζμεντ». ΔΕΝ χρειάζεται να δουλέψουμε για ΚΑΝΕΝΑ μεγαλοεκδοτοκατασκευαστη. Οι περισσότεροι «βγαίνουν» στην τηλεόραση για να μην μπουν στην φυλακή. ΔΕΝ χρειάζεται να γίνουμε σαν τις τηλεπερσόνες που στην ουσία είναι βιζιτούδες ή σαν τους δημοσιοκάφρους που στην ουσία είναι φερέφωνα και παπαγαλάκια! Αν νομίζετε πως όλοι αυτοί οι παρουσιαστές – δημοσιοκάφροι – γλάστρες είναι ευτυχισμένοι, είστε βαθιά νυχτωμένοι. Πλούσιοι ναι, ευτυχισμένοι όχι. Σχεδόν όλοι έχουν διαλυμένες οικογένειες. Κανείς δεν μεγαλώνει ο ίδιος τα παιδιά του. Συμβιώνουν με άλλα αγρίμια του είδους τους (βλέπε βιζιτούδες), επειδή κανείς σοβαρός άνθρωπος δεν τους ανέχεται. ΞΥΠΝΗΣΤΕ, ΜΑΣ ΔΟΥΛΕΥΟΥΝ!
Ας μειώσουμε τα χαζά έξοδα.
Με 5 ευρώ το μήνα μπορούμε να έχουμε κινητό. Υπάρχουν πλέον αρκετά καφέ που δεν χρεώνουν το νεροζούμι μία περιουσία. Μπορούμε να μαζευόμαστε σε ένα σπίτι, μια πλατεία, ένα δρόμο και να την περνάμε ζάχαρη! ΔΕΝ χρειαζόμαστε ακριβά ρούχα, παπούτσια και γκατζετάκια του κερατά. [Αγοράζω τζίν το πολύ έως 30 ευρώ και δεν δίνω πάνω από 10 «ευρωπαϊκά» για ένα T Shirt. Άλλωστε σχεδόν όλα τα τζιν είναι φτιαγμένα από το ίδιο καραβόπανο και από τον ίδιο… Κινέζο (το ταμπελάκι μόνο αλλάζει)! Πίνω μπύρα από το Super Market μαζί με την παρέα και δεν έχω κανένα πρόβλημα. Ψωνίζω πάντα στις εκπτώσεις ή σε bazaar. Δεν γουστάρω να κάνω πλούσιο τον κάθε σκαθαροζούμη! Αν κάποιος πουλάει τζιν με 300 ευρώ, μπλουζάκια με 60 ευρώ και αθλητικά παπούτσια με 200 ευρώ, μπορεί ανετότατα να τα βάλει στον πάτο του]!
Και τι δουλειά να κάνω ρε μεγάλε;
Μπορούμε να «καλλιεργούμε σαλιγκάρια», να φτιάχνουμε κρασί, να μαζεύουμε ελιές, να παράγουμε ενέργεια από τον ήλιο, τη θάλασσα και τον άνεμο ή να κατασκευάζουμε… διαστημόπλοια! Μπορούμε να γίνουμε γιατροί, δικηγόροι και λογιστές. Μπορούμε να γίνουμε ο,τι μας αρέσει (ακόμα και «υπεύθυνοι μάρκετινγκ και επικοινωνίας», σκατά με φράουλες δηλαδή), αρκεί να γίνουμε οι καλύτεροι στο είδος μας (και οι πιο παραγωγικοί). Για ΕΜΑΣ όμως, όχι για τον κάθε κερατά. ΜΠΟΡΟΥΜΕ, αρκεί να το θέλουμε. Αρκεί να αλλάξουμε νοοτροπία. Να φωνάξουμε στους αλήτες που μας κυβερνούν (πολιτικούς και επιχειρηματίες) ΦΤΑΝΕΙ ΠΙΑ!
Από την άλλη πλευρά…
… αν όλα αυτά σας ακούγονται εξωγήινα, ουτοπικά ή είστε στη φάση «τι λέει ο μαλάκας;», πολύ καλά κάνετε και είναι αναφαίρετο δικαίωμά σας να σκέφτεστε όπως γουστάρετε. Αν όμως δεν καταλάβατε τι θέλω να πω, τότε σας αφιερώνω τις παρακάτω στροφές, από ένα πολύ γνωστό τραγουδάκι:
«ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ Ο ΔΡΟΜΟΣ ΠΟΥ ’ΧΕΙΣ ΠΑΡΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΕ ΒΛΕΠΩ ΝΑ ΓΥΡΙΖΕΙΣ ΠΙΣΩ»
Adios Amigos!